collections.smak.be Open in urlscan Pro
185.86.17.2  Public Scan

Form analysis
0 forms found in the DOM

Text Content

IMAGINAIR MUSEUM


GA OP ONTDEKKING IN ONS IMAGINAIR MUSEUM. JE BELUISTERT SAMEN EEN OF MEERDERE
VERHALEN OVER KUNSTWERKEN DIE JE ALLEEN IN JE VERBEELDING ZIET.



MAAK JE ONDERTUSSEN EEN SELFIE OF EEN GEKKE FOTO? DEEL DIE DAN VIA TIKTOK,
INSTAGRAM OF FACEBOOK #SCHATTENVANVLIEG @SMAKGENT EN #LOVESMAK.


The Aeromodeller (1969 - 1971)

Nadat je het audiofragment beluisterd hebt, kan je doorklikken naar het werk
'The Aeromodeller' op onze S.M.A.K.-site of bekijk het beeld en de informatie op
de volgende pagina.

PANAMARENKO VERTELDE: “MISSCHIEN HEEFT HET OOK MET DE OORLOG TE MAKEN. DE LUCHT
ZAG TOEN GRIJS VAN DE VLIEGTUIGEN. ALS KLEINE VAN 4.5 GENOOT IK VAN HET
OORVERDOVENDE GERONK VAN DE MOTOREN.”

De professor Zonnebloem van de hedendaagse kunst was geen uitvinder.
Vliegtuigen, auto’s en duikboten waren al uitgevonden. Panamarenko wilde zijn
eigen vliegtuig bouwen en gebruiken zoals hij het droomde. ‘The Aeromodeller’ is
een van Panamarenko’s meest legendarische luchtschepen. Van vorm lijkt het wat
op een zeppelin, een luchtschip uit de negentiende eeuw. Mensen noemden dit ook
wel een vliegende sigaar. Onder de ballon van Panamarenko hangt een metalen mand
waar je in zou kunnen wonen wanneer je met ‘The Aeromodeller’ naar verre landen
vliegt.

De naam ‘The Aeromodeller’ haalde Panamarenko uit een Engels tijdschrift voor
modelbouwers en is te lezen op de ballon zelf. De kunstenaar maakte
verschillende testvluchten met zijn Aeromodeller, ook al was dit verboden. Geen
van de testvluchten was een succes.

Chasing the Blue Train (1989 - 1991)


Nadat je het audiofragment beluisterd hebt, kan je doorklikken naar het werk
'Chasing the Blue Train' op onze S.M.A.K.-site of bekijk het beeld en de
informatie op de volgende pagina.

TIJDENS EEN PERFORMANCE VERKOOPT DE KUNSTENAAR SNEEUWBALLEN. DE WITTE ZAKENMAN
UIT WALLSTREET KOOPT VOOR ÉÉN DOLLAR EEN SNEEUWBAL BIJ DE ZWARTE DAVID HAMMONS.

David Hammons brengt het landschap van Amerika van begin twintigste eeuw binnen
in het museum. De zwarte, en niet toevallig één witte, vleugelpiano’s stellen de
bergen voor. Daartussen rijdt een blauwe modeltrein. De sporen gaan onder een
tunnel van steenkool door. Op de achtergrond hoor je jazzmuziek. Deze
installatie vertelt je het verhaal van de zwarte bevolking. Veel Afro-Amerikanen
doorkruisten toen het hele land om te werken in de steenkoolmijnen. Muziek was
voor hen een manier om aan de dagelijkse sleur te ontsnappen.

De kunstenaar zegt dat hij aan de verkeerde kant van het spoor is geboren.

Driftwood Line (1977)

Nadat je het audiofragment beluisterd hebt, kan je doorklikken naar het werk
'Driftwood Line' op onze S.M.A.K.-site of bekijk het beeld en de informatie op
de volgende pagina.

EEN WANDELING DOOR DE NATUUR IS OOK EEN KUNSTWERK.

Op de museumvloer zie je 171 stukken drijfhout. Richard Long vond deze aan het
strand in Bristol waar hij woonde. Het hout moet in een rechthoek neergelegd
worden zonder dat de verschillende stukken elkaar raken. De rechthoek is een
geometrische vorm die in de natuur niet voorkomt. Als 'Driftwood Line' op de
museumvloer ligt brengt het twee werelden samen: die van de natuur en die van de
kunst.

Senza Titolo (1980)

Nadat je het audiofragment beluisterd hebt, kan je doorklikken naar het werk
'Senza Titolo' op onze S.M.A.K.-site of bekijk het beeld en de informatie op de
volgende pagina.

VANAF 1963 SCHILDERDE JANNIS KOUNELLIS NOOIT MEER.

In 1980 maakte Jannis Kounellis een kunstwerk op vraag van Jan Hoet, de eerste
directeur van S.M.A.K. Vijf opeengestapelde natuurstenen staan tegen de muur van
de tentoonstellingszaal, erboven hangt een schilderspalet. Telkens het werk
wordt tentoongesteld, wordt er een vuur aangestoken. De rook laat een roetspoor
achter op de witte muur en het palet. Dit schilderspalet staat voor de
kunstenaar symbool voor de schilderkunst.

De Vogel (1988 - 1989)

Nadat je het audiofragment beluisterd hebt, kan je doorklikken naar het werk 'De
Vogel' op onze S.M.A.K.-site of bekijk het beeld en de informatie op de volgende
pagina.

THIERRY DE CORDIER ZEGT DAT HIJ ALS KIND TUSSEN TWEE TALEN GEVALLEN IS. ZIJN
VADERTAAL WAS NEDERLANDS EN DE TAAL VAN ZIJN MOEDER FRANS.

Je kan de kunstwerken van Thierry De Cordier zien als een zoektocht naar
zichzelf. Hij beschrijft zichzelf als romantisch en melancholisch. Net zoals
elke mens is hij op zoek naar het geluk. Als kunstenaar denkt hij veel na over
het leven. Hij probeert de dingen te begrijpen en te 'vangen'. Je zou het een
'lijdensweg' kunnen noemen. Thierry De Cordier ontvlucht onze drukke
consumptiemaatschappij en trekt zich terug in de natuur, in zijn tuin aan de
zee. In alle eenzaamheid maakt hij daar donkere sculpturen, tekeningen en
schilderijen.

Deze Vogel is een ‘Lijdensvanger’, een soort vogelverschrikker. Zijn snavel is
een omgekeerde megafoon en zijn voeten zijn vergroeid met wortels. De vogel -
het symbool voor vrijheid - staat stil en schiet letterlijk wortel. Ook hier
draait de kunstenaar clichébeelden om. Lijdt deze Vogel? Hij lijkt ons iets te
willen zeggen, maar het hoofd is van ons afgewend. Op de houten balk aan zijn
borstkas staat, in de taal van zijn moeder, te lezen: “Je n'ai absolument rien à
voir avec le XX siècle!” (Ik heb absoluut niets te maken met de 20ste eeuw!).

Raketenbaum (2010)

Nadat je het audiofragment beluisterd hebt, kan je doorklikken naar het werk
'Raketenbaum' op onze S.M.A.K.-site of bekijk het beeld en de informatie op de
volgende pagina.

OMDAT ER TE WEINIG PLEK WAS IN DE STAD, STELDE MICHAEL SAILSTORFER ZIJN
KUNSTWERKEN TENTOON OP HET PLATTELAND.

Een van de bekendste kunstwerken van Duitse beeldhouwer en installatiekunstenaar
Michael Sailstorfer is het werk ‘Sternschnuppe’ (‘Shooting Star’) uit 2002. In
deze performance monteerde Sailstorfer een raketlanceerinstallatie op een truck.
Na enkele minuten schoot deze een straatlantaarn in de lucht, die met een
sierlijke boog een paar meters verder op de grond te pletter viel. In
‘Raketenbaum’ - een van zijn weinige fotografische werken - zie je een
gelijkaardig verhaal: op het platteland in zijn thuisstreek Beieren schoot hij
een aantal fruitbomen met een luchtdrukcilinder de lucht in. Met deze reeks
geeft Sailstorfer commentaar op de manier waarop natuur plaats moet maken voor
menselijke ingrepen zoals landbouwakkers of bouwgrond. Als beeldhouwer
onderzoekt hij namelijk wat een sculptuur kan en moet zijn. Hij overschrijdt de
klassieke grenzen van wat beeldhouwkunst is en zet zijn sculpturen in beweging.

Double Edge (1996)

Nadat je het audiofragment beluisterd hebt, kan je doorklikken naar het werk
'Double Edge' op onze S.M.A.K.-site of bekijk het beeld en de informatie op de
volgende pagina.

OP HAAR 50 e VERJAARDAG DANSTE MARINA ABRAMOVIĆ DE TANGO MET DE EERSTE DIRECTEUR
VAN HET MUSEUM, JAN HOET.

Marina Abramović gebruikt haar lichaam als een kunstwerk en zoekt er de grenzen
van op. Hoe ver kan ze gaan? Bij Double Edge nodigt ze je uit om de ladders een
voor een te beklimmen, blootsvoets en van links naar rechts. Gelukkig hoef je de
sporten van hout, messen, verhit en bevroren ijzer niet echt te beklimmen.
Alleen al in je hoofd de ladders op- en afgaan maakt de ervaring pijnlijk
levensecht. Marina Abramović daagt je uit om, net als zij, te ontdekken waar
jouw grenzen liggen.

Drain (1989)

Nadat je het audiofragment beluisterd hebt, kan je doorklikken naar het werk
'Drain' op onze S.M.A.K.-site of bekijk het beeld en de informatie op de
volgende pagina.

ALS STUDENT WERKTE ROBERT GOBER BIJ DE RIOOLDIENST.

Als kind zag Robert Gober zijn vader een gootsteen installeren in de kelder.
Zijn vader verbouwde het hele huis zelf. Bijna dertig jaar later boetseert Gober
goot- stenen en afvoerputjes. Drain zit niet in de vloer, maar steekt in de wand
van het museum. Daardoor lijkt de afvoerput grappig genoeg meer op een oor.
Wanneer je een geheim in iemands oor fluistert, weet je nooit precies hoe de
ander de boodschap hoort. Net zoals je niet weet waarheen het vuile water vloeit
als het weggespoeld wordt in de afvoer.

Ginder (1963)

Nadat je het audiofragment beluisterd hebt, kan je doorklikken naar het werk
'Ginder' op onze S.M.A.K.-site of bekijk het beeld en de informatie op de
volgende pagina.

DE SCHILDERIJEN VAN BRAM BOGART ZIJN GEMAAKT MET HET MATERIAAL VAN EEN
METSELAAR.

Dit grote, zware werk van Bram Bogart ziet er eerder uit als een beeldhouwwerk
dan een gewoon schilderij. Het hangt nu wel aan de muur, maar vroeger stond het
op een voet, los van de muur. Daardoor kreeg je nog meer het gevoel naar een
beeldhouwwerk te kijken.

Bogarts schilderijen zijn eenvoudig en bestaan meestal uit enkele vlakken, vaak
in één kleur. Hier in Ginder zien we grote verticale stroken in gele,
okerachtige tinten. De verf lijkt op dik deeg. Bogart mengt grote hoeveelheden
kleurpigment met olie, waterverf en cement. Die verfpasta smeert hij vervolgens
op grote panelen tot vuistdikke schilderijen.

Karate Kid (2010)

Nadat je het audiofragment beluisterd hebt, kan je doorklikken naar het werk
'Karate Kid' op onze S.M.A.K.-site of bekijk het beeld en de informatie op de
volgende pagina.





DIT IS HET PORTRET VAN EEN JONGE VROUW DIE HERMAN VAN INGELGEM ONVERWACHTS
ONTMOETTE.

Karate Kid ontstond na een onverwachte ontmoeting met een jonge vrouw die van
karatefilms hield. Nadat de vrouw dagenlang in zijn hoofd had rondgespookt,
vroeg Van Ingelgem om haar haarrekkertje. Deze elastiek spant hij op tussen twee
haken in de hoek van een museumzaal. De spanning verwijst naar de karateslag die
een toevallige ontmoeting kan toebrengen.

De man die de wolken meet (1998)

Nadat je het audiofragment beluisterd hebt, kan je doorklikken naar het werk 'De
man die de wolken meet' op onze S.M.A.K.-site of bekijk het beeld en de
informatie op de volgende pagina.

DE KUNSTENAAR ALS KRIJGER VAN DE SCHOONHEID

Boven op het dak van het museum staat een blinkend bronzen beeld van een man.
Vanop een trapladder staat hij met gestrekte armen naar de lucht gericht. In
zijn handen: een meetlat. De titel - De man die de wolken meet - verraadt wat
zijn (onmogelijk) doel is: wolken meten. Het onmogelijke proberen, dat is waar
elke kunstenaar, filosoof en wetenschapper naar streeft. De vraag is welke van
de drie is de man op het dak. Alledrie? Het is zeker niet Jan Fabre zelf, al
lijkt hij er van ver op. Jan Fabre maakte de man als herinnering aan zijn
overleden broer Emile. Het beeld is het nagemaakte lichaam van Jan. het gezicht
is echter dat van Emile dat op basis van een oude kinderfoto verouderd werd.





1/23


HOOR JIJ WAT IK HOOR?


GA OP ONTDEKKING IN ONS IMAGINAIR MUSEUM. JE BELUISTERT SAMEN EEN OF MEERDERE
VERHALEN OVER KUNSTWERKEN DIE JE ALLEEN IN JE VERBEELDING ZIET.



MAAK JE ONDERTUSSEN EEN SELFIE OF EEN GEKKE FOTO? DEEL DIE DAN VIA TIKTOK,
INSTAGRAM OF FACEBOOK #SCHATTENVANVLIEG @SMAKGENT EN #LOVESMAK.


00:00

00:00